Finsulate® en hoe dat er na een seizoen bij stond

Even ter herinnering de foto van de Finsulate® na aanbrengen afgelopen winter. 

En zo kwam Marie in oktober het water weer uit. Let wel, ik heb er afgelopen zomer helemaal niet naar omgekeken. Alleen op proef wel een stukje schoongeborsteld, wat toen wel vlot ging. 

Met de hogedruk spuit en borstel spuiten we het onderwaterschip vlot schoon. Of nou ja, bijna schoon. Er blijven wat kleine stukjes groen aan de haartjes van Finsulate® vastzitten. 

Als we de afgespoten troep bij elkaar vegen blijken we een flinke emmer mosseltjes te hebben geoogst.  Maar die zaten voornamelijk op de naadjes van de Finsulate®. En naadjes zitten er nogal veel, maar dat ligt aan de overnaadse constructie van Marie.

Na opdrogen voelt de Finsulate® laag glad en vlak aan. Er zit nog wel wat aangroei op, maar dat is niet echt voelbaar. Het is er bovendien met een borstel nog wel verder af te krijgen. Er zit ook nog een enkele kleine zeepok vast. Als ik die weghaal blijft de witte onderkant ervan op de Finsulate® zitten. Wat dat voor volgende seizoenen gaat betekenen zullen we zien. 

Op een enkele plek laat een klein stukje folie los, maar daar blijkt het overlappend geplakt te zijn. Dat moet ik nog een keertje corrigeren. Verder zit alles nog keurig vast. Dus al met al ben ik er best tevreden over. 

de halfwinder

Vorige maand bij perfect weer de halfwinder in de sleeve uitgeprobeerd en dat ging niet feilloos. Probleem is dat het zeil in feite te robuust is vormgegeven en daardoor niet lekker door de hoepel gaat. Dus overgezet op de top-down furler, maar dat leverde eigenlijk hetzelfde beeld op. De halshoek en de tophoek zijn gewoon te stijf. Vandaag bij ideaal weer de halfwinder weer op de furler gezet, maar daar de top-down adapter tussenuit gehaald, waarmee de furler wat directer het zeil meepakt. En dat ging perfect zoals ik het wilde. Dus installeren en laten staan, en vlot wisselen tussen fok en halfwinder. 

Nou ja, perfect nu ook weer niet eigenlijk, want de halshoek schoot los. Ik neem maar aan dat ik die dus niet goed vast had geknoopt. Wel een spectaculair gezicht haha. Maar niet de bedoeling natuurlijk. Gelukkig was het ideaal weer dus het was geen enorm probleem om het zeil weer onder controle te krijgen. 

En ja, echt heel mooi rolt het niet op, door die stijve hals- en tophoek. Maar dat moet dan maar, zo kan ik het in elk geval wel hanteren ook als ik solo vaar.

 

 

Groot onderhoud

Het is deze winter echt tijd voor wat groter onderhoud. Om te beginnen heb ik me het hoofd gebroken over hoe ik met mijn halfwinder zou kunnen varen als ik alleen ben. Ik heb dat ding en bij weinig wind is het een aantrekkelijk zeil om te zetten maar als ik alleen ben is dat wel heel lastig. Dus ik gebruik het nauwelijks en dat is zonde. Ik heb twee opties verkend, en beide zijn wel in elkaar te knutselen maar hebben ook allebei nadelen. 

Optie één is een sleeve. Dan trek je als het ware een stoffen koker met een hoepel over het zeil om de kracht eraf te halen en kun je het daarna makkelijk binnenhalen. Ik heb de hoepel van waaibomentriplex gelamineerd net zoals ik kayak cockpits maak. En dan de stof eraan, daar heb ik vliegerdoek voor gepakt. Dat is tenminste lekker licht. In de loods werkt dat redelijk, maar niet helemaal altijd soepel. 

Optie twee is een top-down furler, een rolsysteem net als de gewone fok heeft. Maar waar een gewone rolfok over de hele lengte van het voorlijk rolt windt een top-down systeem het zeil van bovenaf op. Daardoor is het te gebruiken voor een asymmetrisch zeil als de halfwinder. Ik heb er onder andere een skatewieltje in verwerkt. Maar ook dat systeem werkt niet helemaal altijd soepel. Het zal er dus toch op aankomen beide op het water uit te proberen. Dat wordt nog spannend. 

Ook de rolfok was aan revisie toe. Ik had een glas/polyester staaf als voorstag waaromheen het fok werd opgerold. Maar ik had enige twijfel aan de robuustheid van die staaf, en vooral van de bevestiging in de terminals. Dus tijd voor vernieuwing. Ik heb nu een rolfokprofiel waar een stevige 5mm stalen voorstag in verwerkt zit. Doordat de verbindingen daarbinnen in gietstukjes zijn gezet zal het profiel draaien met de trommel terwijl de stag zelf geen draaiing te verwerken krijgt. Daarmee zou de fok ook strakker en netter om het profiel moeten rollen waardoor reven hiermee beter zou moeten gaan. Ook dat zal nog moeten blijken. 

Voor de zekerheid vervang ik ook de zijstagen, dan is alles weer netjes. De verstaging krijgt toch best veel te verduren met de golfslag op het IJsselmeer. 

De fokkeboom, annex "stokkie voor van alles" had wat meer bewegingsruimte nodig. Dus heb ik er een scharnierend stukje tussen gezet. 

Maar de grootste klus was wel het onderwaterschip. Dat had ik altijd in de zelfslijpende antifouling. Dat is "gifvrij" (lees: kopervrij) maar geeft wel zink af aan het milieu. En dat moet je eigenlijk niet willen. Daarnaast is het best smerig spul om te verwerken, en dat moet elk jaar weer. Ik heb er nu Finsulate op laten zetten. Dat is een soort vilt, eigenlijk kleine stekeltjes. Dat blijft minimaal 5 jaar zitten, hoef je niks meer aan te doen, en als er al wat op groeit kan je het er zo afvegen. En dat zonder milieubelasting. Maar wel eerst alle oude zooi eraf, alles bijwerken, repareren en opnieuw in een heleboel beschermlagen zetten. Bovendien moest Marie daarvoor van de trailer af en op bokjes gezet en dat was ook nog wel even een puzzeltje. Maar alles is goed gegaan. Benieuwd hoe het zich komend seizoen houdt. 

Weer een mooi seizoen achter de rug

Vorige winter heb ik een navigatielichtje aangeschaft. Een losse lantaarn de mast in hijsen is het toch niet helemaal en in coronatijd is het wel lekker als je voor anker kunt overnachten. Maar een vast licht gaat niet, want de ontwerper François Vivier heeft de mast precies zo lang gemaakt dat hij net in de boot kan liggen. Het moest dus toch een afneembaar lampje zijn. Ik heb een messing navigatielicht op een messing huls van dezelfde diameter gezet, die over de masttop heen valt. Dat zit vast met een boutje door de masttop. De kabel loopt door een touwmantel naar een waterdicht stopcontact en vandaar door de boot naar een 12 volt connector op mijn accu, die op de kielbalk staat. En die wordt weer door de zon opgeladen. Dat laatste met een nieuw paneeltje dat het prima blijkt te doen. 

We hebben ook weer mooi gevaren dit jaar. Met de (T)OGA ([trailerable] Old Gaffers Association) naar Schiermonnikoog bijvoorbeeld, en met de Toerzeilers naar de Marker Wadden, om maar eens wat te noemen. 

Inmiddels staat Marie weer op de trailer in de loods. Dat was nog spannend; onze auto gleed door de handrem heen langzaam richting het water... Maar dankzij wat razendsnelle hulp is het allemaal toch weer gelukt. De zeilen hangen  -en de touwen liggen- weer te drogen.

Helmstok aanpassingen en varen in Bretagne

Toch maar weer wat aanpassingen net voor het seizoen: een helmstokverlenger (joystick) en een helmstokrem of helmstokblokkeerder. De verlenger om meer ruimte te hebben waar ik ga zitten en toch comfortabel te kunnen sturen. En de helmstokrem om het roer even vast te kunnen zetten als ik snel wat moet pakken of zo. 

Voor de verlenger heb ik wat reststukjes eiken latjes (over van de bouw van een kayak) gebruikt, en wat epoxy/glasweefsel. Alleen het bevestigingsstukje moest ik kopen. De helmstokrem bestaat uit reststukjes messing en essenhout.

Het laatste weekend van mei heb ik bij Saint Malo gevaren, een zeilweekend van de werf Grand-Largue die bootjes als de mijne bouwt. We wilden oversteken naar de Iles Chausey, maar het weer werkte niet mee dus moesten we dichter bij Saint Malo blijven. Prachtig land, met een getijverschil van 11 meter wel anders dan ons wad. Voor je het weet val je droog en drijf je weer. Geslapen op het strand in de Havre du Rothéneuf, prachtig baaitje. En op zondag buiten Saint Malo een groep dolfijnen om het helemaal àf te maken. 

En ja, de nieuwe helmstok beviel best, maar de hoogte moest ik iets bijstellen want de rem schuurde langs de motor. En het klemmetje waar de verlenger mee vast zit als hij niet gebruikt wordt viel ook al uit elkaar, zodat ik dat nu anders vast heb zitten. Zo blijf ik bezig ;-)

een echt zwemtrapje

 

 

Het seizoen is weer voorbij en Marie staat allang weer op de trailer binnen. Wat een mooi stuk zeilen was die laatste tocht van dit seizoen, van Den Oever naar Den Helder. Alles liep soepel, al verloor ik wel de sluitpen van de sprenkel. Die moest ik dus opnieuw maken (of nieuw beslag kopen, maar zo gaat het ook prima). En zo is er meer onderhoud te doen, net als elk jaar.

 

 

 

 

Daar wil ik het nu even niet over hebben, wel over weer een verbeterinkje, mijn zwemtrap. Of dat echt een verbetering is zal moeten blijken, want het is geen gebruikelijk ontwerp en ik heb hem nog niet echt kunnen uitproberen. Ergens op internet het idee gespot, daar wat op gevarieerd en een oplossing gezocht. Met als doel een zwemtrap om makkelijk aan boord te klimmen vanuit het water, die uitklapbaar is, ook door een zwemmer vanuit het water, die stevig en geborgd op de schuine spiegel zit, maar wel klein, plat en afneembaar moet zijn.

 

De ruwe ontwerpschets (ik heb trouwens geen andere gemaakt) en het sluitinkje:

 

 

 

 

 

De eerste stap: de buitenkast waar het geheel in zit:

 



En dat is hem dan, in testopstelling

Het sluitinkje tijdelijk gemonteerd:

 

 

 

En zo is het dan geworden, gemonteerd en wel. Trek je aan de rode lus dan klapt hij uit. Ik pas zelf prima op de treden en kan dan goed de boot inklimmen. Maar of dat zwemmend ook wil gaan we komend seizoen zien. 

 

 

Semaine du Golfe de Morbihan

Weer een oneven jaar, en dat betekent dat er weer een Semaine du Golfe de Morbihan is dit jaar. De Semaine is een bijeenkomst van zo'n anderhalf duizend boten en bootjes, min of meer in de klassieke hoek maar dat klassiek wordt tamelijk vrij geïnterpreteerd. Een paar grote klassieke zeilschepen, flink wat traditionele schepen uit bijvoorbeeld het Middellandse Zeegebied, heel veel kleine jollen en dergelijke. De Golf van Morbihan is een flinke binnenzee in het zuiden van Bretagne. Er is één nauw zeegat bij Port Navalo en dat maakt het een getijdengebied met forse getijdenverschillen en stromingen. Daar zijn echt rapids bij waar 9 knoop stroom staat, ruim twee keer zoveel als bij ons in het Marsdiep. Daarnaast is het een prachtig natuurgebied. De Semaine trekt elke twee jaar weer heel veel publiek. Meer info op    http://www.semainedugolfe.com/

Ook wij zijn weer naar Arradon afgereisd, 1050 kilometer met 1300 kilo achter de auto. Dat rijden we rustig in twee dagen. Op zondag 21 mei de boot erin en een eindje proefzeilen, of alles netjes werkt. Op maandag de kleine parade, maar daar hadden we niet zo veel zin in. Op dinsdag de traditionele picknick op het Ile d'Arz, onder de dennen. Daar verzamelen alle deelnemers, dus dan ligt het echt helemaal vol. De kleine bootjes op het strand, de grotere aan ankerboeien.

 Van woensdag t/m zaterdag vaar je dan in een flottielje met vergelijkbare schepen rond van haven naar haven. Wij hebben aan boord geslapen, maar je kunt ook met de shuttlebus terug naar je basisplek. Woensdag lagen we in Auray, in de oude haven van Saint Goustan hoog op de Rivière d'Auray.

Donderdag voeren we de hele golf door, met een flinke wind ("force 4, rafales 6" volgens het weerbericht) van Auray in het noordwesten via le Logeo in het zuiden van het gebied naar Vannes in het noordoosten. Vannes is een getijdenhaven met een sluis. Die gaat alleen bij hoogwater open, dan kun je binnenvaren, of uitvaren, en daarna weer dicht. Het water zakt daar dus niet. In Vannes was het groot feest. Dat was het overal wel, met muziek, markt, drank en spijs, maar in Vannes lagen we ook in de floodlights met wisselende kleuren.

Vrijdag voeren we prachtig, deels door kleine geultjes, naar Port Navalo, en een stukje naar buiten, de oceaan op. Met heel rustig warm weer. Met weinig wind en 25 graden was het dan wel weer erg warm...

In de nacht lagen we op de toegenomen deining van buiten flink te schudden en schommelen, maar zaterdag was het weer prachtig weer. Eerst nog een beetje wind, waarop we naar buiten voeren, maar later viel die bijna helemaal weg en was het weer warm. De Grande Parade was weer een drukte en hectiek van belang, maar dat heeft toch ook wel wat.

Zondag 28 mei weer ingepakt, maandag en dinsdag teruggereden, en dinsdagavond gelijk begonnen met het repareren van een paar kleine beschadigingen. daar ontkom je bijna niet aan in zo'n evenement, maar het valt allemaal reuze mee.

HISWA en nog wat

 

 

Begin maart mocht ik op de HISWA staan, als deelnemer van de ABBA, de Amateur Boat Building Award. Bijzondere ervaring. Ik was wel heel blij dat ik er niet commercieel stond. Je zult maar al die mensen je zoveelste sloepenstand langs zien trekken en zelden wat verkopen. Dat speelde bij mij natuurlijk allemaal niet. Gewoon gezellig kletsen met bootjesliefhebbers. Alles erop hangen, inclusief de wadpootjes, de halfwinder en dergelijke. Uiteindelijk kreeg ik in mijn klasse (boten groter dan 5 meter) de tweede prijs van de jury, en daarnaast de publieksprijs.

 

 

 

Laat in maart nog een paar klusjes gedaan. Zo heb ik de bakskisten en de delen van het kajuitluik voorzien van bevestigingen om ze te zekeren. Dat zijn zo van die veiligheidseisen voor bootjes die op ruim water varen die toch wel zinnig zijn. Daarnaast heb ik de rondhouten voorzien van op maat gemaakte polstering voor het transport. Ik had daar altijd losse stukken verhuisdeken voor, maar dit is veel makkelijker en netter, en het zit bovendien beter vast.

 



Het is nooit af, oftewel, onderhoud en verbeteringen

Nooit af is natuurlijk wat overdreven gesteld, maar onderhoud is er in elk geval wel. En dit jaar wat meer dan de afgelopen jaren, omdat het zwaard (100 kilo RVS) eruit moest; er zat een hoop rotzooi op. Mosseltjes, zeepokken en dergelijke. Daarvoor moest ik eerst het zwaardkastdeksel eraf slopen, en dat ging alleen maar met de zaag, dus dat is een nieuwe geworden. Dat is op zich ook niet erg natuurlijk. Verder was het weer zo'n echt typische klus, in de zin dat ik oplossingen moest zoeken voor allerlei grotere en kleinere probleempjes. Het lastigste is wel dat het zwaard er vanwege de ruimte niet naar boven uitgetakeld kon worden. Dat komt ook omdat het niet recht omhoog kan vanwege de vorm en omdat de zwaardkast zo nauw mogelijk is. Dat is natuurlijk voor het varen ook perfect, maar nu lastig. Bij de bouw had ik de boot over het zwaard heen getild, maar dat lukt nu niet meer. Ze is te zwaar om aan een paar balken op te takelen. Uiteindelijk heb ik een paar steunen van de trailer gehaald, en de trailer opgekrikt en hoger gezet, en toen kon het zwaard er gewoon onderuit.

 

 

Alles helemaal schoon, geschuurd, en toch maar in de anti-fouling gezet. Voor de zekerheid gelijk een nieuwe lijn erop gesplitst en alles weer in elkaar. De onderkant is inmiddels ook weer schoon en vers geverfd. 

Ook de mast had wat slijtage, dus die staat in zeven lagen nieuwe twee-componenten lak.

Verbeteringen? Tja, eigenlijk is dat niet heel erg nodig, maar er zijn altijd wel een paar dingetjes. Zo ben ik een dieptepeilstok (uitschuifbaar) aan het maken van een telescopische tentstok. Dan kan ik diepte peilen, bijvoorbeeld op het wad om te kijken hoe de bodem is. En ik heb een nieuw kuiprooster gemaakt en geplaatst. Dat is eigenlijk niet een echte verbetering, eerder een verfraaiing. Hoewel, natuurlijk teakhout voelt wel lekkerder dan gelakt mahonie met antislipstroken.

Toch wel even een klusje; er zitten meer dan 400 schroefjes in, en ik moest de bevestiging van het klaptafeltje ook nog vernieuwen. Maar dan heb je ook wat:

ons eerste seizoen zit er alweer op

 

Gistermiddag hebben we Marie uit het water getrailerd, hier op de helling op Fort Westoever. Dat ging allemaal prima, op wat knulligheidjes na natuurlijk, maar dat mag geen naam hebben. Onze golf heeft er wel moeite mee om dat gewicht omhoog te sleuren, ik denk dat vooral de koppeling dat niet leuk vindt. De weken daarvoor nog heerlijk gevaren, voornamelijk IJsselmeer, Markermeer  en randmeren, van stadje naar stadje, Stavoren, Urk, Den Oever, Enkhuizen, Volendam, Bunschoten-Spakenburg, Muiden, Amsterdam. En eergister binnendoor vanuit Amsterdam naar Den Helder teruggevaren. Over het IJ, Noordzee kanaal, Nauerna, het Alkmaardermeer en het Noord Holland kanaal. Nog nooit zóveel bruggen op één dag gepasseerd denk ik. Actiefoto's zijn er natuurlijk niet echt; die moeten anderen maken. Dat gebeurt overigens wel, maar midden op het IJsselmeer is het lastig even adressen uit te wisselen. Maar goed, als impressie een paar rustige plaatjes. De eerste is een beeld van de kleine kajuit na een plensbui. Maar dat was een uitzondering, de afgelopen weken was het werkelijk ongekend mooi weer, zon, zee en terrassen.

 

 

 

 

Af en toe gaat er nog wel eens iets mis, en blijven er kleine verbeteringen. Zo kreeg ik in Hindeloopen in de haven tijdens het manoeuvreren een lijn in de schroef en hield de motor er met een klap mee op. De lijn bleef netjes vastzitten, bewijs dat mijn  spullen sterk en goed gemonteerd zijn. Maar ondertussen was ik stuurloos natuurlijk.  Gelukkig is het een buitenboordmotor die eruit kan, en heb ik een goed mes om de boel los te snijden. Geen schade verder. Maar nu heb ik wel een roostertje op de opening van de bun zitten. En sindsdien is ook dat opgelost. Ik dacht dat ik een foto had, maar helaas.

 

Verder begon mijn roer toch ook aan de onderkant te scheuren. Dat had het vast wel gehouden, maar ik heb er voor de zekerheid nog maar een paar stukken messing doorheen gezet om het verder te verstevigen. Dat heeft de afgelopen tijd heel goed gewerkt, dus ik denk dat het maar zo blijft.

 

 

Vandaag alles verder leeggehaald, het moet allemaal even goed doordrogen. En dan moet ik schoonmaken, en beginnen de winterklussen. Ik heb, uiteraard, een paar butsen en schrammen opgelopen in lak en houtwerk. En de vaste watertank is me niet bevallen, die heb ik er vanmorgen al uitgesloopt. Nooit af dus, zo'n bootje.